Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

☆ 3ήμερο ΣΝΑΠ... |Σιωπής, Νηστείας, Αγρυπνίας, Προσευχής... |Ποια απ΄όλα αντέχεις;

     

 |Εμείς οι "συν αυτώ"  δεν είμαστε φυσικά 

στα μέτρα των "απίθανων τύπων" της φωτογραφίας.

Ούτε κατά διάνοια...

Αναλογιζόμενοι όμως

όσα συμβαίνουν,

όσα πέρασαν 

και όσα ο Θεός μόνο προγνωρίζει πως έρχονται,

σκεφτήκαμε φέτος, 

όπως έχουμε ξανά επιχειρήσει 

(όχι με ιδιαίτερη επιτυχία...) 

στο παρελθόν,

έχοντας πάρει βέβαια 

την ευλογία των Πνευματικών μας Πατέρων,

και αφού έχουμε φάει "καλά" αυτές τις μέρες

("καλά" = μέχρι υπερβολής, αν θέλουμε να΄μαστε ειλικρινείς...) 

να τιμήσουμε με όσες δυνάμεις μπορούμε

και να τηρήσουμε κατά δύναμιν,

αυτό το εξαιρετικά δύσκολο, 

αλλά και κερδοφόρο, "αγώνισμα"...

Κατά συνέπεια, 

θα νηστεύσουμε και από τον "αμφ."

αυτές τις 3 μέρες...

Ούτε εσείς, ούτε εμείς θα πάθουμε τίποτα

αν στερηθούμε πέραν των άλλων αναγκαίων

και αυτό το δευτερεύον ...

Να μας συμπαθάτε και να μας συγχωρνάτε!

    ΥΓ:

Τα ξαναλέμε, λοιπόν, την Καθαρά Τετάρτη.

(Αν επιζήσουμε μέχρι τότε...)

Ο Θεός πρώτα.

Καλή Μεγάλη 40κοστή...

                 


"Από το βράδυ Κυριακής της παραμονής 

της Καθαρής Δευτέρας στο Άγιον Όρος 

(και όχι μόνο...), 

όλοι οι πατέρες στις Μονές και στα Καλύβια 

μετά τον εσπερινό της συγχωρέσεως και τον απόδειπνο

κλείνονται στα κελιά τους 

και βγαίνουν μόνο για τα απολύτως αναγκαία.


Τράπεζα για φαγητό δεν στρώνεται 

αυτές τις 3 μέρες, 

παρά μόνο για τους επισκέπτες, 

λίγο τσάι και λίγα παξιμάδια.


Για 3 μέρες βγαίνουν από το κελί τους, 

μόνο για να πάνε στην Εκκλησία για τις Ακολουθίες.


Για 3 μέρες δεν τρώνε, 

παρά μόνο όσοι για λόγους υγείας επιβάλλεται.


Για 3 μέρες κάποιοι από αυτούς 

δεν πίνουν ούτε νερό 

(μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, 

μα είναι όντως αληθινό 

και πολύ από εμάς το έχουμε ζήσει 

σε τυχόν επισκέψεις μας τέτοιες μέρες).


Για 3 μέρες σιωπούν 

και είναι ακόμη πιο «μαζεμένοι» από ότι συνήθως.


Για 3 μέρες μένουν κατά το ανθρωπίνως δυνατόν άγρυπνοι.


Για αυτές τις 3 μέρες κάνουν αδιάλειπτη προσευχή,

 άλλοι όρθιοι, 

άλλοι γονατιστοί,

άλλοι με μετάνοιες 

ακόμη κι αυτοί οι ανήμποροι 

που στα κρεβάτια τους ανίκανοι να σηκωθούν είναι,

βρίσκονται με ένα κομποσκοίνι στα χέρια τους 

και ψελλίζουν. 

Ψελλίζουν την ευχή.


Μια ευχή που περιλαμβάνει άπαντα τον κόσμο.


Μια ευχή που ξεκινά από τα φθαρτά τους χείλη


και φτάνει εκεί ψηλά στα ουράνια και παντοτινά!!!


Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό!

 

"Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δὲ ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων."


|Αγίου Εφραίμ του Σύρου|

 


"Τώρα 'ν' Ἁγιὰ Σαρακοστή, τώρα 'ν' ἅγιες ἡμέρες,

ποὺ λειτουργοῦν οἱ Ἐκκλησιὲς καὶ ψέλνουν οἱ παπάδες

καὶ λένε τ' Ἅγιος ὁ Θεὸς καὶ τ' Ἅγιο Εὐαγγέλιο.

Ὅποιος τὸ λέει σώνεται κι ὅποιος τ' ἀκούει ἁγιάζει

κι ὅποιος τὸ καλοφουγκραστεῖ παράδεισο θὰ λάβει!"

 

|Παραδοσιακὸ τραγούδι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας|


Καλή και ευλογημένη Τεσσαρακοστή!

Καλή Μετάνοια...


|από την Πολυξένη Ρέρρα


"Ο Θεός δεν αλλάζει σχέδιο! Ό,τι είπε, θα το κάνει..." |† Δημήτριος Παναγόπουλος


Ο αείμνηστος ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος 

μάς υπενθυμίζει ότι το ζήτημα περί της εκπληρώσεως των προφητειών 

για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου 

αλλά και γενικότερα των γεγονότων προ αυτής ανά τους αιώνες 

βρίσκει πολλούς που τα απορρίπτουν, 

λόγω του ότι καθυστερούν να πραγματοποιηθούν.

 Όμως, θα εκπληρωθούν μια μέρα 

καθότι είναι λόγος Κυρίου 

και ο λόγος του Θεού δεν αλλάζει όπως των ανθρώπων. 

Ό,τι είπε, θα το κάνει...

 

(Απόσπασμα από την 8η ομιλία του ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου.)

 

Περισσότερες πληροφορίες για τα βιβλία του αειμνήστου μπορείτε να βρείτε εδώ...

*Κυριακή της Τυρινής: μέρα συγχώρεσης


Η Κυριακή της Τυρινής ήταν ημέρα συγχώρησης.
Τη μέρα της Αποκριάς όλοι μαζεύονταν στης γιαγιάς το σπίτι. 
Κι αυτή -πρώτη φορά- δεν τους καρτερούσε στην πόρτα. 
Στεκόταν ορθή στη μέση του οντά, επιβλητική και δεσποτική μορφή και τους περίμενε έναν έναν να περάσουν από μπροστά της. Πρώτα οι γιοι, ύστερα οι νύφες, στο τέλος τ’ αγγόνια, με σειρά ηλικίας, σεμνή πομπή, κατά πως ταίριαζε στην περίσταση. 
Της φιλούσαν το χέρι σιωπηλοί κι ύστερα αγκαλιάζονταν αναμεταξύ τους και συγχωρνιούνταν, για όσα είχαν κάμει, για όσα είχαν πει.
Ενωνόταν πάλι η οικογένεια, έκλειναν οι ρωγμές της έχθρας κι έμπαιναν με καθάρια την καρδιά, δίχως κακίες και μικρότητες, στη Σαρακοστή που ξημέρωνε.
Το βράδυ έβγαιναν όλοι στην πλατεία του χωριού. Έπιναν, εύχονταν, χόρευαν και γελούσαν γύρω απ’ τη μεγάλη φωτιά που έκαιγε τα κρίματα κι όλα όσα σαν σκιές πλανιόντουσαν απάνω στη ζωή τους. 
Κι όσο η φλόγα θέριευε κι έφτανε ίσαμε τον ουρανό, γινόταν δρόμος νοητός, στράτα που ένωνε δυο κόσμους. Τον ταπεινό κι ασήμαντο των θνητών μ’ εκείνον του Θεού, του σπλαχνικού Πατέρα που ήξερε ν’ ανοίγει αγκαλιά και να γαληνεύει την ψυχή σαν γύρευε συγχώρεση από Εκείνον, απ’ το συνάνθρωπο, απ’ τον εαυτό της.
Μεγάλο πράμα η μετάνοια. Σαν ρούχο καινούργιο που το φοράς, όταν πετάς από πάνω σου τ’ αποφόρια που σου βαραίνουν την ψυχή.
Τελετουργία εξιλέωσης η μέρα της Αποκριάς στον τόπο μου, μου ‘μαθε- δίχως να το καταλαβαίνω τότε- ότι για να πλησιάσεις τον άνθρωπο, φτάνει να του απλώσεις το χέρι και να προφέρεις μια λέξη. Ότι για να σ’ ακούσει ο Θεός, φτάνει να σηκώσεις τα μάτια ψηλά και να τον αναζητήσεις.


|πρωτοδημοσιεύσαμε το 2019 σαν σήμερα...

* Όποια μάσκα κι αν φόρεσα ...


Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Εις μνήμην † π.Ανανία Κουστένη και των γονέων αυτού...


                     

Εἴχαμε σήμερα τὴν μεγάλη εὐλογία 

να τελέσουμε τὸν ὄρθρο καὶ τὴν Θεία Λειτουργία

 στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν στὴν Καρκαλοῦ τῆς Ἀρκαδίας 

‒ γενέτειρα τοῦ μακαριστοῦ παππούλη π. Ἀνανία Κουστένη ‒ 

μὲ τοὺς ἀγαπητοὺς ἀδελφοὺς π. Δαμασκηνό,

 ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Αἰμυαλῶν 

καὶ π. Ἰωακείμ, 

ἐφημέριο τοῦ  Ἱ. Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων του νοσοκομείου Γ. Γεννηματᾶς.

                      

   Στὸ ἱ. ἀναλόγιο ὁ λίαν ἀγαπητὸς Θεόδωρος· 

ὁ ἐπὶ τριακονταετία καὶ πλέον ἱεροψάλτης τοῦ παππούλη Ἀνανία.

  Ὁ ναός ‒ κτήτωρ τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ π. Ἀνανίας ‒ 

εἶναι κατάγραφος μὲ τὶς σπάνιας τέχνης 

καὶ ὀμορφιᾶς ἁγιογραφίες του κ. Δημητρίου Κουστένη...







  Τελέσαμε ἐπίσης ἱ. μνημόσυνο 

ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ παππούλη Ἀνανία, 

καθὼς καὶ ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν γονέων του, 

Βασιλείου καὶ Ἀδαμαντίας. 

                     

Καὶ βέβαια, Τρισάγιο στὸν τάφο τοῦ παππούλη.

  Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε!


     ~ επιμέλεια ανάρτησης: π. Ἀνανίας Κρίππας


☆ 5+1 ΑΛΗΘΕΙΕΣ που ΔΕΝ ξέρεις για τη ΝΗΣΤΕΙΑ |Μερικές αλήθειες για τη νηστεία που ίσως είναι άγνωστες στους περισσότερους!...

☆ Woke και Εκκλησία: Αγαπουλισμός, δικαιωματισμός και ελευθερία... |Μας τα λέει ο παπα Γιώργης Σχοινάς...

Με την επέλαση του woke δικαιωματισμού να συνεχίζεται και την «αγαπολογία» να αποτελεί μέρος της φαρέτρας αυτών που την προωθούν, οι Ρ. Καλυβιώτης, Π. Δούμας, Δ. Παπαγεωργίου και Κ. Γκοτσόπουλος συζητούν για το ζήτημα με τον π. Γεώργιο Σχοινά, Προϊστάμενο του Αγ. Νικολάου Φιλοπάππου...



"Καμιά φορά, ακουμπάει άμα το δεις κι ο πίθηκος το χέρι στο κεφάλι και μοιάζει να φιλοσοφεί, αλλά δεν είναι. Κι άλλη φορά φεύγει ο Έλληνας δάσκαλος για τη δουλειά του το πρωί κι είναι στην τάξη του σήμερα χειρότερος από πίθηκο..."

 



Ή ΠΙΘΗΚΟΣ Ή ΔΑΣΚΑΛΟΣ 


_ Του Κώστα Παναγόπουλου


Ή πίθηκοι ή δάσκαλοι, άλλο δεν είναι του Έλληνα.

Καμιά φορά, ακουμπάει άμα το δεις κι ο πίθηκος το χέρι στο κεφάλι και μοιάζει να φιλοσοφεί, αλλά δεν είναι. 

Κι άλλη φορά φεύγει ο Έλληνας δάσκαλος για τη δουλειά του το πρωί κι είναι στην τάξη του σήμερα χειρότερος από πίθηκο.


Έλεγε ο Εθνομάρτυρας Χριστόδουλος 

που του φυτέψανε οι Κύκλωπες 

δύο πρωτογενείς καρκίνους:


«Για να επιβιώσει σήμερα ένας λαός 

πρέπει να καλύπτει τουλάχιστον 

μία από τις ακόλουθες τρεις προϋποθέσεις: 


α) να έχει πληθυσμιακό όγκο, 

β) να είναι φορέας μεγάλης ισχύος, 

και γ) να είναι κέντρο πρότυπης κουλτούρας. 


Ο Ελληνισμός επεβίωσε, 

μολονότι ζούσε από 15 αιώνων 

μέσα σε πολυεθνικούς κρατικούς οργανισμούς, 

επειδή ακριβώς εκάλυπτε την τρίτη προϋπόθεση:

 ήταν το κέντρο μιας κουλτούρας 

που την ήθελαν 

και την χρειάζονταν και οι άλλοι λαοί. 


Σήμερα, όμως; 

Ο Νέος Ελληνισμός 

δεν έχει τη δύναμη να σταθεί ισότιμα 

πλάι στον αρχαίο και στον βυζαντινό πρόγονό του.


 Σήμερα πρέπει να καταλάβουμε 

ότι η μοναδική μας δυνατότητα επιβίωσης 

είναι να ξαναγίνουμε φορείς μιας ιδιαίτερης πνευματικότητος, 

χρήσιμης και σε μας και στους άλλους λαούς,

 πρότυπης και δημιουργικής. 


Δεν έχουμε μέλλον, 

αν απλώς συνεχίσουμε να δείχνουμε τον Παρθενώνα 

ή τις ωραίες ακρογιαλιές μας. 


Δεν έχουμε δυνατότητες ούτε πληθυσμιακής υπεροχής, 

ούτε άλλου είδους ισχύος. 


Τέτοιες δυνατότητες άλλωστε 

δεν είχαμε ποτέ στην ιστορία μας. 


Ένα μόνο γνωρίζαμε: 

ήμασταν φορέας πνεύματος. 


Σε όλους τους άλλους τομείς, 

είμαστε πίθηκοι της Ευρώπης. 


Στο πνεύμα υπήρξαμε οι δάσκαλοί της».


Κι επειδή πιάνει νηστεία αύριο μεθαύριο, 

άιντε να συλλέξουμε άλλα δυο τρία λόγια του:


«Στη χώρα μας, 

ο περισσότερος λαός μας νηστεύει, 

κυρίως κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. 

Πολυεθνική εταιρεία τα πρώτα χρόνια 

που είχε έρθει στην Ελλάδα 

γνώρισε σημαντική μείωση των πωλήσεων της 

κατά την περίοδο αυτή, 

γιατί επέμενε να προσφέρει μόνο αρτύσιμα, 

όπως εμείς τα λέμε, προϊόντα. 


Όταν όμως είδε 

ότι οι Έλληνες ανταγωνιστές της γνώριζαν 

μεγάλη οικονομική και εμπορική επιτυχία προσαρμοζόμενοι στην περίοδο 

και προσφέροντας και νηστίσιμα προϊόντα 

ακολούθησε και η πολυεθνική 

και άρχισε να προσφέρει ανάλογα νηστίσιμα προϊόντα.

 Όταν μου είπαν το γεγονός αυτό, 

το θεώρησα μία επιτυχία του πιστού λαού μας 

έναντι της νοοτροπίας της μαζικοποιήσεως της παραγωγής 

και μια διδασκαλία προς εκείνους που νομίζουν 

ότι με τη διαφήμιση μπορούν να ισοπεδώσουν τα πάντα 

και δεν σέβονται τις ιδιαιτερότητες 

του κάθε λαού και του κάθε πολιτισμού».


Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι του Χριστόδουλου 

που δεν έμειναν στη μνήμη μας, 

γιατί έμειναν περσότερο ένα δυο λόγια του για την Πατρίδα, 

αλλ' αν ανοίξουμε δουλειά καμιά μέρα 

μ' ένα Γεροντικό του Χριστοδούλου, 

θα κάνουμε σεφτέ για 1000 χρόνια...


πηγή



☆ Άνοιξε το παράθυρο! Κατερίνα Δανδουλάκη/ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ. ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ...


Η Σοφία Χατζή υποδέχεται στην εκπομπή «Αποτυπώματα» την Κατερίνα Δανδουλάκη και συζητάνε για το βιβλίο 

«Άνοιξε το παράθυρο! 7 εβδομάδες συντροφιά μέσα στη Σαρακοστή».


Το βιβλίο αυτό επιχειρεί μέσα από τα κείμενα 

να βρει την παρηγοριά και την ζεστασιά 

που προσφέρει η πίστη, 

μια σύγχρονη γυναίκα, 

ένας φοιτητής, 

ένας μοναχικός άνθρωπος του σήμερα,

οποιοσδήποτε αναζητά την συνοδοιπορία.


Για παραγγελίες: https://bit.ly/41TC6dR

 

Εκδόσεις Άθως

Κεντρική διάθεση: Eκδόσεις Σταμούλη

Αβέρωφ 2, 104 33, Αθήνα,

Τηλ. 210 – 52 38 305,

info@stamoulis.gr,

www.stamoulis.gr

www.athospublications.gr

☆ "Η Αγωγή των Παιδιών κατά τον Άγιο Πορφύριο" |Γερόντισσα Φιλοθέη

Στα πλαίσιο της σχολής γονέων, Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου & Σιατίστης, πραγματοποιήθηκε σήμερα Δευτέρα 9 Οκτωβριου στην Αίθουσα "Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου" ομιλία από την Γερόντισσα Φιλοθέη (Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Βρυούλων) με θέμα:
"Η Αγωγή των Παιδιών κατά τον Άγιο Πορφύριο".
Την γερόντισσα υποδέχθηκε και παρουσίασε ο π. Γεώργιος Ράνιος και την ευθύνη της όλης οργάνωσης είχε ο π. Προκόπιος Διδίλης. Η Ιερά Μονή Βρυούλων βρίσκεται: Ιβήρων 6 Πλ. Αμερικής Αθήνα 112 53 Τηλ. 2108648975 Site: http://www.panagiavrioulon.blogspot.com πηγή

Φοβάμαι να πάω στον πνευματικό, γιατί στο παρελθόν έμεινε έκπληκτος όταν ...

 


«Φοβάμαι πάτερ, να πάω στο πνευματικό και να του αναφέρω μια μεγάλη μου πτώση. Ντρέπομαι, γιατί κι άλλες φορές στο παρελθόν, που προσπάθησα, έμεινε όπως είπε έκπληκτος πως εγώ έπεσα σε "τέτοια αμαρτήματα". Τι να κάνω;»
 
Προφανώς και όταν στον πνευματικό μας δεν μπορούμε να πούμε την μεγαλύτερη πτώση και αστοχία μας, τότε παύει να λειτουργεί η θεραπευτική διάσταση του μυστηρίου, αλλά και η πνευματική σχέση. Διότι στον πνευματικό μας και γενικά στην εξομολόγηση δεν πάμε για ν’ αναφέρουμε τις επιτυχίες μας και να λάβουμε τον έπαινο και την αξιομισθία της Θείας Κοινωνίας, αλλά για να ομολογήσουμε την πιο μεγάλη και φρικτή αποτυχία μας. 
 
Το έργο του πνευματικού δεν είναι η επιβράβευση της πρόοδο μας, αλλά η φανέρωση της αγάπης του Θεού προς τα πρόσωπα μας. Ο πνευματικός είναι εκείνος που θα σπείρει στην ύπαρξη μας την αίσθηση του παραδείσου ενώ ακόμη είμαστε κάτοικοι της Κόλασης.
 
π.λ.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

"Τρελάθηκες; Για παιδιά είναι σήμερα; Τρελάθηκες; Για νηστεία είναι σήμερα; Τρελάθηκες; Με το σταυρό στο χέρι πως θα προοδεύσεις;

 

                       Σου λέει ο ένας σήμερα:

 

- Τρελάθηκες; 

Για παιδιά είναι σήμερα; 

Και λέει τρελό αυτόν που κάνει παιδιά. 


Σου λέει ο άλλος:

 

- Τρελάθηκες; 

Για νηστεία είναι σήμερα; 

Ξέρεις οι κοιλαράδες οι παπάδες τί τρώνε; 

Και λέει τρελό αυτόν που κάνει νηστεία.  


Σου λέει ο παράλλος:

 

- Τρελάθηκες; 

Με το σταυρό στο χέρι πως θα προοδεύσεις; 

Και λέει τρελό αυτόν που είναι τίμιος. 


Σε τέτοια εποχή ζούμε, 

όπως είπε προφητικά ο Μέγας Αντώνιος, 

ότι οι πραγματικά τρελοί, 

θα λένε τρελούς τους ενάρετους...

 

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας 


|από τη Μαρία Παλαμούτη


* "συν αυτώ" ΥΓ:

Τιμή μας και καμάρι μας πάντως να συμπεριλαμβανόμαστε 

ανάμεσα σε τέτοιους (θεό)τρελους...


☆ Δύο Άγιοι από το Μαρούσι... |Μητρ. Αργολίδος κ. Νεκτάριος - Γερόντισσα Φιλοθέη

 

- Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης 

(1891 - Κοιμήθηκε εν Κυρίω στις 17 Αυγούστου 1967 και ετάφη στο Ιερό Ησυχαστήριο Φανερωμένης).


- Οσία Γαβριηλία (Παπαγιάννη)  η Κωνσταντινουπολίτις, η Εν Λέρω Τελειωθείσα (1897 - 1992).

☆ "Αληθινοί Ήρωες" |Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ...

Συναντήσαμε τον κ. Θωμά Μαυρομμάτη και μας μίλησε για τα βιβλία του «Αληθινοί Ήρωες», που παρουσιάζει ήρωες της Ορθοδοξίας και της Ελλάδας μας μέσα από μικρά κείμενα και μεγάλα αυτοκόλλητα...



Δείτε τα βιβλία εδώ: https://ear-books.com

☆ Κάθε χρόνο πραγματοποιούνται περίπου 73 εκατομμύρια εκτρώσεις στον ”κόσμο”... |Αντιπαράβαλε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη που εκφράζει μια μάνα (Μαρία Μπαϊραμίδου) μέσα από τα 11 "δώρα" (παιδιά) που της χάρισε, ή καλύτερα τής εμπιστεύτηκε ο Θεός...


Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, μωρό και κείμενο

 ...Δηλαδή 200.000 περίπου την ημέρα ...

ή αν θέλετε 1 κάθε ένα δευτερόλεπτο 

και αυτές χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ λόγο 

(άραγε υπάρχει ποτέ λόγος για να διακόψουμε μια κυοφορία - να σκοτώσουμε ένα μωρό;) .

Στην Αμερική, το 30% το κυοφοριών είναι χωρίς πρόθεση, 

και περίπου οι μισές από αυτές καταλήγουν σε έκτρωση. 

Γύρω στις 2.500 την ημέρα , μόνο στις ΗΠΑ.

Το 20% από τον συνολικό αριθμό κυοφοριών καταλήγουν σε άμβλωση 

(δεν συμπεριλαμβάνονται οι αποβολές).

Στην Ελλάδα η έκτρωση είναι ”δικαίωμα” της γυναίκας μέχρι και τον 6ο μήνα, 

για λόγους ”υγείας”.

Ο αριθμός των αμβλώσεων, που σχετίζονται με κλινικές (73 εκ.), θα ήταν πολύ μεγαλύτερος, αλλά η αυξημένη διαθεσιμότητα του χαπιού της επόμενης ημέρας (άμβλωση κατ’ουσίαν), μειώνει αρκετά τον αριθμό.

Στην γειτονική Αλβανία, οι επιλεκτικές του φύλλου εκτρώσεις , λαμβάνουν διαστάσεις θηριωδίας. 

Έτσι μια πατριαρχική οικογένεια επιλέγει την έκτρωση μόλις μάθει πως και το δεύτερο παιδί που θα φέρει θα είναι κορίτσι!!! 

(πηγή in.gr *)

*** τα παραπάνω στοιχεία είναι από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας Π.Ο.Υ

https://www.worldometers.info/abortions/

https://www.in.gr/…/alvania-xiliades-koritsia-den…/

===

πηγή


Η ζωή μίας μάνας με 11 παιδιά 

– Οι χαρές και οι λύπες...


|Ας μου επιτραπεί η χαρά

και, γιατί όχι, η εν Χριστώ "υπερηφάνεια",

όταν βλέπω τη συμμαθήτριά μου 

και γειτονοπούλα Μαρία Μπαϊραμίδου,

(με όλα της τα αδέρφια μεγαλώσαμε μαζί...)

να μιλάει με τόσο όμορφο, όσο και μεγαλειώδες, τρόπο

για την Ορθόδοξη πολύτεκνη οικογένειά της!

Δείτε την στη συνέντευξη που ακολουθεί...

             ~σ.Β.Γ|



|Πες τα Άγιε Κασσιανέ μας...

 

 |από την Βάσω Καλλιανού προς την fb ομάδα μας, ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ....



Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

"Η λύπη και η κατάθλιψη ανακουφίζονται με την Θεία Ευχαριστία..." |Κώστας Γανωτής†

"Όταν βρίσκουμε κλειστή πόρτα μην παίρνουμε το λοστό του θελήματός μας για να την σπάσουμε...

 


📿Όταν μας ανοίγει ο Θεός μια πόρτα,

 ευχαριστούμε, 

δοξολογούμε 

και προχωράμε.


 

Όταν βρίσκουμε κλειστή πόρτα 

μην παίρνουμε το λοστό του θελήματός μας 

για να την σπάσουμε.

 

Δεν είναι εκεί για σένα, 

δεν το καταλαβαίνεις;

 

Σπάς πόρτες 

και μπαίνεις σε μιά κόλαση 

και διαμαρτύρεσαι στο Θεό 

που προσπάθησε να σε εμποδίσει;📿

 

~ Οσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης


|από την εκ των "συν αυτώ", Βάσω Καλλιανού...


«Πάτερ μου ξέρεις όλα τα νίκησα μέσα μου. Όλα τα νίκησα. Όλα τα επιχειρήματα της Εκκλησίας, όλη τη διδασκαλία των κατηχητικών, των ομαδαρχών, των κατασκηνώσεων, των ομάδων, των πνευματικών, τα πάντα. Τα έχω διαλύσει, τα έχω νικήσει! Όλα εκτός από ένα...»

 

*Συγκλονιστική και αληθινή ιστορία, 

που αξίζει να αφιερώσετε 3 λεπτά 

και να την διαβάσετε!

 


~ Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος στη Νέα Σκήτη ήταν περίπου τέτοιος μήνας, αρχάς Νοεμβρίου με το δικό μας ημερολόγιο εκεί, όπου ένα βράδυ, περασμένη λίγο η ώρα χτύπησε η πόρτα της καλύβας μας και ανοίξαμε να δούμε ποιος ήταν.

Ήταν τρία παιδιά τα οποία χάθηκαν στο δρόμο και δεν μπορούσαν να φιλοξενηθούν βέβαια στο Μοναστήρι γιατί είχε κλείσει, ούτε πουθενά αλλού και έπρεπε να τα φιλοξενήσουμε εμείς στη δική μας καλύβη. 

Δεν υπήρχε πρόβλημα βέβαια.

Προσπαθήσαμε να τους φιλοξενήσουμε, να τους ετοιμάσουμε κάτι να φάνε.

Ένας εξ’ αυτών όμως ήταν πολύ αρνητικός. 

Εγώ κάθισα λίγο μαζί τους να τους μιλήσω μέχρι να φάνε τα παιδιά, να μην τους αφήσουμε μόνους τους. 

Eίπαμε κάποια πράγματα. 

Το ένα το παιδί ήταν αρνητικός, ήταν δύσκολος. 

Χαμογελούσε ειρωνικά, με έβλεπε έτσι παράξενα. 

Καταλάβαινα ότι δεν του άρεσα τρόπον τινά, δεν ξέρω.

Αφού φάγανε το φαγητό τους, πήγα να τους δείξω -ήμουν υπεύθυνος αρχοντάρης- τα δωμάτια. Μου λέει ένας.

–Πάτερ, μπορώ να δώσω στο Θεό την τελευταία ευκαιρία να μου μιλήσει;

–Ωραία σκέψη. Και τι θα γίνει τώρα; Δηλαδή πως θα δώσεις του Θεού την τελευταία ευκαιρία να σου μιλήσει;

–Θέλω να μιλήσουμε.

Πήρα ευλογία από τον Γέροντα και πήγα κάθισα εκεί σε ένα παρεκκλήσι που είχαμε και μιλούσαμε από η ώρα οκτώ το βράδυ μέχρι ώρα τέσσερις το πρωί που χτύπησε το σήμαντρο για την ακολουθία. 

Μιλούσε βέβαια ο ίδιος, δεν άφησε το Θεό να του μιλήσει γιατί ήθελε ο ίδιος να πει όλα αυτά που είχε μέσα του. 

Πανέξυπνος άνθρωπος, πολύ διαβασμένος, πολύ μορφωμένος, ήταν στο πτυχίο της Νομικής τότε.

–Λοιπόν, μου λέει, κοίταξε πάτερ εγώ μεγάλωσα στα κατηχητικά, στις αδελφότητες, κοντά σε πολύ καλούς πνευματικούς. Ξέρω τα πάντα. Όταν σου λέω κάτι ξέρω εκ των προτέρων τι θα μου απαντήσεις.

Και πράγματι, ήξερε πάρα πολλά πράγματα. 

Δεν είχα κάτι να του απαντήσω διότι όντως τα ήξερα όλα. 

Κι έτσι όπως ήτανε έξυπνος και λαλίστατος και ευφυής και με επιχειρήματα -δικηγόρος βέβαια ήτανε ο άνθρωπος- εντάξει εγώ αισθανόμουνα στριμωγμένος σ’ εκείνη τη γωνιά του στασιδιού. 

Τον άκουγα απλώς κι έλεγα: ο Θεός να μας βοηθήσει να βγάλουμε άκρη εδώ απόψε. 

Τι θα γίνει;

Που θα βγούμε με αυτόν τον άνθρωπο;

Τέλος πάντων, είπε, είπε, είπε κάμποσα ..

Πήγαινα κι εγώ να πω καμμιά κουβέντα, δεν με άφηνε. 

Μου έλεγε,

–Ξέρω τι θα πεις, ξέρω.

Και πράγματι ήξερε δηλαδή, δεν έλεγε ψέματα.

 Όταν ήρθε η ώρα να τελειώσουμε μου λέει,

–Πάτερ μου ξέρεις όλα τα νίκησα μέσα μου. Όλα τα νίκησα. Όλα τα επιχειρήματα της Εκκλησίας, όλη τη διδασκαλία των κατηχητικών, των ομαδαρχών, των κατασκηνώσεων, των ομάδων, των πνευματικών, τα πάντα. Τα έχω διαλύσει, τα έχω νικήσει. Έχω απόψεις, έχω επιχειρήματα, έχω μέσα μου ισχυρά ερείσματα για να μην τα πιστεύω όλα αυτά τα πράγματα αλλά έχω κάτι που δεν μπορώ να το νικήσω. Δεν μπορώ να το νικήσω.

–Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να το νικήσεις;

–Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Δεν μπορώ να νικήσω τη μάνα μου.

–Δηλαδή; Έχει γλώσσα; Μιλάει πολύ;

–Όχι, δεν μιλάει καθόλου η μάνα μου.

–Ε τότε, τι κάνει;

–Δεν μπορώ πάτερ. 

Όταν σηκώνομαι το βράδυ και τη βλέπω να είναι γονατιστή και να προσεύχεται, δεν μπορώ να βγάλω αυτήν την εικόνα από μέσα μου. 

Όλα τα άλλα τα διέλυσα. 

Και τους πνευματικούς και τις εκκλησίες και τις κατασκηνώσεις και τα πάντα αλλά αυτήν την εικόνα της μάνας μου δεν μπορώ να την νικήσω.


Για να μην σας τα πολυλογώ, τελικά τον νίκησε η εικόνα της μάνας του. 

Πράγματι αυτό το παιδί πάλεψε πολύ με τον εαυτό του στη συνέχεια. 

Πηγαινοερχόταν στο Άγιον Όρος. 

Δεν του λέγαμε τίποτα, απλώς ήταν πολύ παρατηρητικός. 

Έβλεπε, γυρνούσε, έβλεπε πράγματα τα οποία εμείς δεν βλέπαμε τόσα χρόνια. 

Ερμήνευε διάφορες καταστάσεις όμορφα, ωραία. 

Μέχρι που σιγά-σιγά πράγματι ενίκησε η εικόνα της μητέρας του, η οποία ήταν μία αγράμματη γυναίκα -σχεδόν αγράμματη δηλαδή με λίγες τάξεις του Δημοτικού- αλλά μια γυναίκα της Εκκλησίας η οποία προσευχόταν πάρα πολύ για το παιδί της.

Και σήμερα, Δόξα τω Θεώ, το παιδί αυτό διαπρέπει. 

Είναι στέλεχος, όπως κι εσείς, της τοπικής Εκκλησίας στην οποία ανήκει. 

Και διαπρέπει πραγματικά στην πνευματική ζωή και αυτός και η κατ’ οίκον Εκκλησία του, η οικογένειά του και όλοι όσοι είναι κοντά του. 

Γιατί από τότε, έγινε στέλεχος και διδάσκαλος της Εκκλησίας και στηρίζει και αυτός με τη σειρά του πολλούς ανθρώπους...


                  ~ Λεμεσού Αθανάσιος


πηγή