"Ευαγγέλια" για τον...Σωκράτη μας!!! "Τι Θεός είσαι εσύ;" "Πως γίνεται αυτό;"

Δεν καταλαβαίνεις...Και δικαίως.

Εξηγούμαι λοιπόν:

Δε σταματάτε όλοι (και δικαίως...) να ρωτάτε:
"Τι έγινε με τον Σωκράτη;"
Όλο το fb (το "δικό μας fb...),

στον "αμφοτεροδέξιο", στα mail,

στα τηλέφωνα, στα μηνύματα...

Και το κορυφαίο;
20 χρόνια συμπληρώνω φέτος στο σχολείο...
Είναι η πρώτη φορά, 

που αντί τα παιδιά να με ρωτήσουν 
αν θα τους δώσω μπάλες,με ρωτούν...:
"Πως πήγε,κύριε, ο Σωκράτης;"
(Με λιώσανε τα σκασμένα...

Σιγά μη δεν τα΄βαζα να κάνουν προσευχή...
Το έχει κάνει βέβαια πρώτος ο Μπάμπος στην Κύπρο, που παρακάλεσε τους 300 και...μαθητές του & είμαι σίγουρος και πολλοί από εσάς...)

Λοιπόν,σας λέω και το συζητάμε
(με λεπτομέρειες,όπως δε βαριέμαι, κυρίως όταν είμαι ενθουσιασμένος να τα λέω & να τα γράφω και όπως αρέσει σε μερικούς από σας να τα ακούνε...):

Μπήκε στο χειρουργείο το Σάββατο το πρωί και βγήκε αργά το απόγευμα...
Σε ό,τι νεώτερο σας ενημέρωνα.
Μέχρι,που το βράδυ αργά της Κυριακής, μου στέλνει μνμ ο Αντώνης,
πως οι γιατροί είναι πολύ ανήσυχοι & πως κάτι δεν πάει καλά...
Ωχ,Παναγία μου!

Χθες,Δευτέρα,έχω κανονίσει το πρόγραμμά μου,
το αποφασίζω χωρίς πολλά-πολλά (έτσι νομίζω θέλει τέτοιες ώρες...)
και φεύγω καρφωτός για το νοσοκομείο (με φόβο Θεού,ομολογώ...)
να δω τον Σωκράτη & να μπορώ να σας πω από πρώτο χέρι.

Διστακτικός,πριν χτυπήσω την κλειστή εσωτερική πόρτα του δωματίου,ανοίγει ξαφνικά και βλέπω ένα λεβέντη
να κρατά με το ένα χέρι τον ορό του και με το άλλο την Μανούλα του...
Όρθιος! Σοκ & δέος!
Συνέρχομαι την ίδια στιγμή,γιατί έτσι πρέπει.
Καλημερίζω.Ζητώ,αν δεν ενοχλώ 

("Ενοχλώ;Δεν ενοχλώ..."),
να περάσω για πολύ λίγο.
Ευγενέστατη η Μανούλα,μου τείνει να περάσω.

Μετά τις συστάσεις 

(δεν τους έχω ξαναδεί,ούτε κι εκείνοι)
κάθομαι κοιτώντας (ως γνήσιος βλαξ...)
απευθείας επάνω στο παλικάρι μας.
Κάθεται στην πολυθρόνα,έχει στη δεξιά μεριά του κεφαλιού του κάποιες γάζες, 

σα να έχει απλά κάνει μερικά ραμματάκια
από κάποιο ατύχημα& στα αριστερά του τον ορό.

Γλυκύτατος,παραξενεμένος και ντροπαλός,όπως είναι φυσικό σε έναν άγνωστο.Ψηλός,κανονικός έφηβος της Α΄Λυκείου.
Τον ρωτάω κατευθείαν (είπαμε,βλαξ...);
- "Πόσες ώρες ήσουνα μέσα,Σωκράτη μου;"
"Έξι, μου είπαν."
- "Κατάλαβες τίποτα;" (πανίβλαξ...)
"Όχι,πως να καταλάβω;Αφού κοιμόμουνα!"
- "Πονάς τώρα;"
" Όχι! Καθόλου..."
-- "Μόνο βαριέται...", μου λέει ευγενικά η Μανούλα.

Τους εξήγησα πως υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι "γραφικοί" (εμείς...),
κυρίως άγνωστοι μεταξύ τους, που έχουν βάλει "λυτούς & δεμένους" όλους όσους γνωρίζουν να προσεύχονται για τον Σωκράτη...
Και πως μαζί με εμένα (τυχεράκια!) είναι
σα να έχουν έρθει κι όλοι εκείνοι μαζί στο δωμάτιό του.

Φτάνει.Σηκώνομαι.

Του δίνω το χέρι & κάνουμε μια γερή χειραψία.
Χαιρετάω τη Μανούλα.
1000ευχαριστώ και βγαίνω από το δωμάτιο,
κρυφοπανηγυρίζονταςσα να έχω βάλει γκολ 

στο pro,
αλλά δεν πρέπει να ξυπνήσω τους υπόλοιπους...
Με ψαλίδι στο τελευταίο λεπτό στον τελικό του Champions League!
(Οι Άντρες της παρέας καταλαβαίνουν...)
Προσέχοντας μη με με δει & καμιά νοσοκόμα...

Γυρνάω πετώντας στο σχολείο!
Ενημερώνω τους πάντες (& τα παιδιά...)
Μιλάω στο τηλέφωνο συνεχώς.
Τα λέω παντού!

Και τώρα πριν λίγο,

προλαβαίνοντας τον Αντώνη της,
μου στέλνει μνμ η Αλεξάνδρα 

(να΄ναι καλά η ψυχούλα!):

"Με την βοήθεια της Παναγιάς μας
ΒΓΗΚΕ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΠ΄ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ!
Χίλιες δόξες Τω Θεώ!
Την επόμενη εβδομάδα η βιοψία..."

Τρέλλα! Καταλαβαίνεις τώρα γιατί λέμε;
"ΤΙ ΘΕΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;"

Βγήκε το βραδάκι του Σαββάτου από ένα χειρουργείο 6 ωρών,
στο οποίο του τρύπησαν το κρανίο,
του αφαίρεσαν τον όγκο, 

χωρίς να πειράξουν εκεί μέσα το παραμικρό.
Τον έκλεισαν & βγήκαν.
Κι ο οργανισμός του Σωκράτη ανταποκρίθηκε τόσο,ώστε σήμερα, που είναι Τρίτη,

γύρισε στο σπίτι του!
Στα αδέλφια του & στους γονείς του...

Ούτε εντατικές, ούτε τίποτα!Συνειδητοποιείς τι λέμε;

Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο στον Σωκράτη.
Ή μετά από την επόμενη εβδομάδα,

που θα βγουν τα πορίσματα της βιοψίας.
Δεν ξέρω όμως τι θα συμβεί αύριο 

ούτε σε μένα, ούτε και σε σένα.
Το ξέρουμε όλοι το ίδιο πως μονάχα 

Ο Θεός γνωρίζει το παντοτινό μέλλον 

του καθενός μας...
Δεν ξέρω όμως κι αν μπορώ να μην πω τουλάχιστον ένα βαθύ,
ένα τεράστιο 

"ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ,

ΔΟΞΑ ΣΟΙ..."

Εσύ, που (ηρωϊκά...) τα κατάφερες να φτάσεις
διαβάζοντας μέχρι εδώ...

Εσύ τι λες;

ΥΓ:
Δε φαντάζομαι να νομίζεις 

(όπως μερικές φορές κι εγώ...)
πως κάναμε & τίποτα το σοβαρό;
Γιατί,όπως τόσο εύστοχα μου είπε ο Αντώνης 
(αυτός είναι η αιτία που...μάθαμε για τον Σωκράτη...) 
το απόγευμα στο τηλέφωνο:

"Ο Σωκράτης είναι μέλος από το σώμα μας!
Αν στο σώμα μας αιμορραγεί, 

ας πούμε, το χέρι,όλο το υπόλοιπο σώμα 

δεν είναι άρρωστο;
Δεν είναι ανήσυχο;
Δε θα κάνει το παν για να το βοηθήσει μέχρι τέλους να θεραπευθεί & να έρθει στην κατάσταση που ήταν πριν;
Κι αν ένα φάρμακο (η προσευχή...) δείχνει, έστω και λίγο, να βοηθάει,
υπάρχει περίπτωση να το σταματήσει,
πριν το πονεμένο μέλος γίνει 

τελείως-εντελώς καλά;"

Τι λες;

ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ...

Ευγνώμονες...